Projekt Regionalnego Centrum Dydaktyczno-Konferencyjnego i Biblioteczno-administracyjnego Politechniki Rzeszowskiej powstał na podstawie koncepcji wyłonionej w konkursie architektonicznym zorganizowanym przez Politechnikę w ramach realizacji programu Regionalnej Strategii Innowacji zmierzającego do zwiększenia potencjału instytucji edukacyjnych , naukowych i naukowo-badawczych w zakresie kreowania innowacji. Służyć temu mają cztery podstawowe funkcje obiektu:

- dydaktyczna zapewniająca bazę lokalową dla planowanych nowych kierunków studiów ( architektura i biotechnologia) oraz możliwość organizacji sympozjów i seminariów naukowych,

- konferencyjna umożliwiająca organizację wystaw , konferencji , targów regionalnych,

- biblioteczna zapewniająca możliwość stworzenia regionalnej biblioteki literatury technicznej,

- administracyjna stanowiąca centrum zarządzania działalnością politechniki Rzeszowskiej w zakresie dydaktyki , prac naukowo-badawczych , działalności statutowej Uczelni.

Obiekt został zlokalizowany w obrębie kampusu Uczelni w sąsiedztwie Alei Powstańców Warszawy. Teren stanowi opadającą w kierunku północnym skarpę ograniczoną od północy drogą krajową ( Al. Powstańców Warszawy ) , od zachodu zaś terenem kina. Ukształtowanie terenu wpłynęło w znaczący sposób na bryłę budynku. Załamujący się na wysokości działki przebieg Al. Powstańców zrodził pomysł , aby bryłę obiektu przełamać w dwóch kierunkach równoległych do głównej drogi i zakończyć charakterystycznym elementem. Teren przewidziany dla planowanej inwestycji przez lata stanowił obszar zwałki ziemi z wykopów , co spowodowało że do głębokości kilku metrów zalegały stosunkowo świeże nasypy nie stanowiące podłoża budowlanego. Wpłynęło to na decyzję o całkowitym podpiwniczeniu obiektu i zlokalizowaniu w części podziemnej parkingów , głównej wentylatorni oraz pomieszczeń magazynowo – technicznych. Elementem , który znacząco wpłynął na poziom posadowienia obiektu był także zapis Planu Miejscowego nakazujący wykonanie dojazdu do obiektu od dróg wewnętrznych Uczelni , nie zaś od przebiegającej w sąsiedztwie drogi krajowej. Tak więc lokalizacja obiektu stanowi kompromis pomiędzy wytycznymi urbanistycznymi a warunkami gruntowymi i kosztami realizacji.

  Program obiektu przewidywał trzy odrębne zespoły funkcjonalne : dydaktyczno – konferencyjny , biblioteczny i administracyjny. Dla spełnienia jego założeń zdecydowano , że obiekt składał się będzie z trzech wyodrębnionych brył mieszczących poszczególne funkcje połączonych wspólnym pasażem umożliwiającym swobodny dostęp do każdej z nich z zewnątrz oraz dogodną komunikację pomiędzy funkcjami wewnątrz obiektu. Z pasażu dostępny jest także bufet studencki i parking podziemny.

Trzy główne funkcje obiektu znajdują odzwierciedlenie w zagospodarowaniu terenu i kształtowaniu bryły. Część dydaktyczną i bibliotekę z racji wymaganej łatwej dostępności oraz dużych jednoprzestrzennych powierzchni przewidziano jako dwukondygnacyjne , nad nimi góruje biurowiec administracyjny o układzie trójtraktowym.

Ze względu na dość dużą liczbę użytkowników obiektu wymagana była duża ilość stanowisk postojowych. Rozmieszczono je wokół obiektu w trzech niewielkich grupach wzdłuż obiegającej budynek drogi pożarowej wydzielając projektowaną zielenią , tak aby mimo dużej powierzchni nie stanowiły znaczącego elementu w zagospodarowaniu terenu.

Część konferencyjno – dydaktyczna obiektu jest samodzielnym zespołem , którego poszczególne sale dostępne są z dwukondygnacyjnego hallu. Centralnym elementem tej części jest główna aula o układzie amfiteatralnym przekryta charakterystyczną kopułą o konstrukcji z drewna klejonego pokrytej blacha tytanowo – cynkową. Aula została pomyślana jako sala konferencyjna wzbogacona o funkcję widowiskową, której służyć ma scena o polu gry 10 x15 m wyposażona w elementy technologii scenicznej ( nadscenie , sztankiety , most oświetleniowy, kabina elektroakustyczna). W czasie codziennych zajęć użytkowane jest proscenium oddzielone od sceny kurtyną. W przypadku organizacji imprez wymagających zaplecza dla artystów pomieszczenia dydaktyczne przylegające do auli można za pomocą ścian mobilnych przekształcić w garderoby. Jedną z głównych przesłanek dla tej części obiektu była możliwie największa wielofunkcyjność. Stąd wspomniane sale seminaryjne przekształcane w garderoby, dzielone sale konferencyjne na pierwszym piętrze z możliwością uzyskania dużej przestrzeni wystawowej z oświetleniem górnym.

Osobnym zagadnieniem projektowym była część biblioteczna z dużym księgozbiorem otwartym i kilkoma czytelniami o różnym przeznaczeniu. Zdecydowano się na jednoprzestrzenne , dwukondygnacyjne wnętrze skupione wokół doświetlonego od góry patia. Poszczególne czytelnie zostały wydzielone ażurowymi przegrodami , które wraz z odpowiednio ukształtowanymi sufitami podwieszonymi zapewniają wymaganą ochronę akustyczną nie zamykając wizualnie wnętrz. Dzięki zastosowaniu dużych przeszkleń z pionowymi „bris soleil” oraz oświetlenia górnego uzyskano jasne , przestrzenne wnętrze o rozproszonym oświetleniu naturalnym.

Część dydaktyczna obiektu dostępna jest przez główną klatkę schodową stanowiącą widokowe zamknięcie pasażu wejściowego. Mieści ona na trzech kondygnacjach biura Uczelni z pokojami pracowników. Na ostatniej kondygnacji jako wyodrębniony zespół zaprojektowano Rektorat z Sala Senatu.

 Elewacje zostały ukształtowane tak , aby pomimo rozmiarów obiektu , uzyskać lekkość bryły. Temu służy duża ilość powierzchni przeszklonych w kolorze ciemnej zieleni zestawionych z jasnymi płaszczyznami wykończonymi klejonymi do rusztu płytami ceramicznymi oraz pionowymi , aluminiowymi „bris soleil”. Część administracyjną przeszklono fasadą strukturalną szkloną szkłem refleksyjnym z delikatnym podkreśleniem poziomów. Dzięki użyciu niewielkiej ilości rodzajów materiałów uzyskano jednorodność elewacji mimo skomplikowanego kształtu bryły. Spokój elewacji eksponuje dodatkowo charakterystyczny element założenia jakim jest dach auli w kształcie kropli wykonany z patynowanej wstępnie blachy tytanowo – cynkowej. Stropodach części niskiej zaprojektowano jako żwirowe o zdyscyplinowanym układzie świetlików i wychodzących na dach elementów technicznych , gdyż są one oglądane z okien części administracyjnej.

Elementem charakterystycznym obiektu jest na pewno błyszczący dach głównej auli przypominający kroplę lub grzbiet wieloryba zestawiony z pasażem , w który wprowadza światło padające z rzędu świetlików.

Wnętrza obiektu maja być przede wszystkim funkcjonalne i przyjazne użytkownikom. Stąd też użycie ciepłej kolorystyki , duże powierzchnie przeszklone , które wraz z pastelową kolorystyką pozwalają uzyskać jasne, otwarte przestrzenie.

Powierzchnia netto:         16 175 m²

Powierzchnia zabudowy:   5 885 m²

Kubatura:                        69 500 m³